- Topicstarter
- #1
Ik had een interessante discussie thuis. Een hele goede kennis heeft jaren geleden een kindje geadopteerd, die inmiddels al een puber. Ik kan me nog goed herinneren, toen ik hem voor het eerst zag als baby en ik werd meteen verliefd. En als je nu ziet hoe hij is opgebloeid tot een prachtig jongeman en hoe zijn adoptie ouders van hem houden. Ik word dan emotioneel, ik wil dat ook. Het is een droom, die ik allang heb. Ik heb nu besloten, om volledig hiervoor te gaan. Echter, zijn familieleden het hier niet mee eens, ze zeggen dat ik beter kan trouwen en me eigen kinderen kan nemen. Dat adoptie geen sprookje is en je eigen bloed beter is. Tot slot, dat weinig mannen een kind willen adopteren.
Mijn reactie was: Nou dan doe ik het toch alleen, ik hoef niet perse te trouwen. Mijn gevoel voor adoptie is vele malen sterker dan trouwen. Ik geloof, dat ik sterk genoeg ben om het alleen te doen. Het zal zwaar worden en het proces is emotioneel en kost veel geld, maar het is het zeker waard. En als ik kijk naar deze wereld en hoeveel kinderen verwaarloost worden en nood hebben aan een warme thuis. Dan is het in mijn ogen heel egoïstisch om te zeggen, nee je eigen bloed is beter. Ik heb dus besloten, om volledig hiervoor te gaan. Mocht er een man in de toekomst op mijn pad komen, dan moet hij ook willen adopteren. Als adoptie geen optie is, dan zal ik hem geen kans geven.
Tot nu toe, heb ik van weinig mensen positieve reacties ontvangen.
Wat vinden jullie hiervan? En kennen jullie Marokkanen die ook een kind geadopteerd hebben?
Mijn reactie was: Nou dan doe ik het toch alleen, ik hoef niet perse te trouwen. Mijn gevoel voor adoptie is vele malen sterker dan trouwen. Ik geloof, dat ik sterk genoeg ben om het alleen te doen. Het zal zwaar worden en het proces is emotioneel en kost veel geld, maar het is het zeker waard. En als ik kijk naar deze wereld en hoeveel kinderen verwaarloost worden en nood hebben aan een warme thuis. Dan is het in mijn ogen heel egoïstisch om te zeggen, nee je eigen bloed is beter. Ik heb dus besloten, om volledig hiervoor te gaan. Mocht er een man in de toekomst op mijn pad komen, dan moet hij ook willen adopteren. Als adoptie geen optie is, dan zal ik hem geen kans geven.
Tot nu toe, heb ik van weinig mensen positieve reacties ontvangen.
Wat vinden jullie hiervan? En kennen jullie Marokkanen die ook een kind geadopteerd hebben?
Laatst bewerkt: